A new review of the SimpleSongs album (in Dutch) at DaMusic
SimpleSongs is de naam waaronder Ken Veerman uit Antwerpen op de podia staat. Zijn titelloze debuutplaat neemt je in iets meer dan een halfuur mee van ingetogen pianomomenten naar zwartgallige elektronica, en het brede spectrum dat daartussen ligt.
Na de eerste luisterbeurt van de plaat, bleef vooral één nummer hangen: Head. Zeiden we daarnet niets over een ingetogen piano? In Head krijgt die piano een prominente rol. Veerman stijgt bij het begin nauwelijks boven het fluisteren uit en bouwt een beklijvende sfeer op. Zelfs drums en bas verstoren het rustige gevoel niet. Langzaam ontaardt Head in een weemoedige klaagzang. Het nummer kijkt je recht in de ogen aan en neemt jou mee in zijn verhaal. De teksten van Veerman maken de sfeer er niet zonniger op.
De piano neemt trouwens wel vaker een prominente rol in, zelfs op de cover van de plaat. In Lobster geldt ze zonder meer als fundament van een knappe song. De drums houden er het ritme in, en de stemvervorming laat de melodie wat onwezenlijk klinken, maar voor de rest is het vooral de eenvoud die siert.
Anders is het in Seven Days, waar de elektronische klanken een vrijgeleide krijgen. De song klinkt industrieel en voorspelt niet veel goeds. Alsof er ergens een latente spanning in schuilt, die maar niet aan de oppervlakte wil komen. De muziek draagt iets dreigends mee, maar toch voelen we er ons niet ongemakkelijk bij.
Hetzelfde geldt voor Dead Is Not What It Used To Be. Het nummer is doorspekt van een diepe grom, zoals een kettingzaag die maar traag door een erg dik stuk hout geraakt. De sound doet de tekst alleszins geen oneer aan.
Het debuut van SimpleSongs is nu niet bepaald de meest toegankelijke plaat die je in de rekken kan vinden, maar daarom is ze niet minder mooi. De plaat moet kunnen rijpen in ieders hoofd. Eens ze dat proces doorstaan heeft, zal ze daar zonder veel moeite blijven.(Matthias DHont)
